'Zeg me niet dat mijn baby niet voorbestemd was'

"Er was waarschijnlijk iets mis met je baby", "je kunt het altijd nog eens proberen", "het mocht niet zo zijn".

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de opmerkingen die Siobhan Gorman te horen kreeg toen haar baby 16 weken zwanger stierf.

"Het is niet uit kwade bedoelingen, ik heb gemerkt dat veel mensen gewoon niet weten wat ze moeten zeggen," zei de leraar uit Abergavenny.

Siobhan, 35, was alleen thuis toen de weeën begonnen en haar baby Archie ter wereld kwam.

Door haar ervaringen heeft ze een posttraumatische stressstoornis en een vastberadenheid om anderen te informeren over de realiteit van een miskraam en hoe ze mensen die hiermee te maken krijgen, kunnen ondersteunen.

Waarschuwing: het artikel bevat een expliciete beschrijving van een miskraam. Sommige lezers kunnen dit als schokkend ervaren.

Op 23 januari vorig jaar kreeg Siobhan last van misselijkheid, pijn in haar buik en bloedverlies. Ze ging naar de spoedeisende hulp van de gynaecologieafdeling.

Na een urinetest werd haar verteld dat haar symptomen hoogstwaarschijnlijk wijzen op een infectie. Ze werd met antibiotica naar huis gestuurd.

Omdat haar partner in Italië was, bleef ze thuis om uit te rusten, maar de volgende avond voelde ze een stekende pijn in haar buik. Deze was zo hevig dat ze op de grond viel.

"Toen braken mijn vliezen en beviel ik alleen op de vloer van de badkamer", vertelt ze.

Omdat ze haar telefoon niet kon bereiken, probeerde ze naar haar buren te roepen, maar haar geschreeuw bleef onbeantwoord.

Het enige wat ze kon doen was in de badkamer blijven, met haar kleine baby in haar armen.

"Mijn baby leefde nog, maar 16 weken is te jong", zei ze met tranen in haar ogen.

"Ik hield mijn baby vast en ik wist dat ik niets kon doen.

"Mijn baby had 10 kleine vingertjes, teentjes, oogjes en oortjes en was perfect gevormd, maar heel klein, zo groot als een peer."

Uiteindelijk lukte het haar om haar telefoon te pakken en haar moeder te bellen, die in de buurt was.

"Ik heb niet eens gezegd wat er is gebeurd. Ik zei alleen: 'Je moet naar huis gaan'," zei ze.

Er werd een ambulance gebeld, maar omdat het lang duurde, bracht haar vader haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

"Ik stond op de eerste hulp met mijn baby in een handdoek", vertelde ze.

"Ze vertelden me dat mijn baby was overleden en mijn wereld veranderde."

Siobhan zei dat ze steun kreeg van goede doelen zoals Morgan's Wings and Petals.

Ze vertelde dat ze ontzettend gesteund werd door haar school en dat ze 16 weken ziekteverlof kon opnemen.

Maar ze was wel blij met het nieuws dat ouders die een miskraam krijgen vóór de 24e week van de zwangerschap, recht krijgen op rouwverlof op grond van een geplande wijziging van de Employment Rights Bill .

"Ik was niet ziek, mijn baby was overleden", zei ze.

Na zes maanden wachten op een autopsie, die geen uitsluitsel gaf, kon er eindelijk een begrafenis plaatsvinden.

Geboortecertificaten worden niet afgegeven voor baby's die geboren worden vóór een zwangerschapsduur van 24 weken.

In Engeland kunnen ouders die een baby verliezen vóór de 24e week van de zwangerschap een certificaat krijgen ter erkenning van het verlies. In Wales bestaat echter geen equivalent.

Dat betekent dat het enige papier dat Siobhan nog heeft om aan te tonen dat Archie bestaan heeft, een crematiecertificaat is.

Achttien maanden later kan Siobhan niet geloven hoe naïef ze was over een miskraam, totdat het haar overkwam.

"Ik ging ervan uit dat je zou bloeden en dat je te horen zou krijgen dat het hartje niet klopte. Ik had geen idee van de vele andere vormen van babyverlies die er zijn," zei ze.

Als een baby overlijdt voordat de zwangerschap 24 weken heeft geduurd, wordt dit een miskraam genoemd. Siobhan gebruikt echter liever de term ‘babyverlies’ om te beschrijven wat zij heeft meegemaakt.

"Ik kreeg een baby en mijn baby stierf", zei ze.

Jenni Whitmore, 41, uit Brynna in Rhondda Cynon Taf, heeft een 11-jarige dochter en heeft drie miskramen gehad.

Ze voelt zich ook ongemakkelijk bij een deel van de terminologie.

"Als je te horen krijgt dat je zwangerschap niet verder kan gaan, krijg je niet het advies 'Het spijt me echt dat je baby is overleden'. Je krijgt alleen te horen dat je zwangerschap niet levensvatbaar is. Dat is medisch gezien wel juist, maar de gebruikte terminologie moet beter," zei ze.

"Wij noemen onze miskraam nooit een foetus, we praten altijd over 'onze baby', 'het broertje of zusje van mijn dochter'."

Jenni's eerste twee miskramen waren in oktober 2018, bij zes weken, en in maart 2019, bij tien weken, na een vruchtbaarheidsbehandeling.

Haar derde miskraam was in februari 2023, nadat ze op natuurlijke wijze zwanger raakte.

Ze was 13 weken zwanger toen haar werd verteld dat het hartje niet meer klopte. Ze besloot thuis te blijven en de natuur haar gang te laten gaan.

"Het is alsof je aan het bevallen bent", zei ze.

"Je moet dat thuis maar zien te verwerken en krijgt het advies om paracetamol te nemen, wat de bacterie uiteraard niet aantast. En als het dan toch gebeurt, moet je het toilet doorspoelen en in principe het product wegspoelen dat medisch gezien 'het product' wordt genoemd.

"Maar natuurlijk weten we mentaal wel dat het onze baby was... en ik denk niet dat dat je ooit zal verlaten."

Net als Siobhan kreeg ook zij te maken met kwetsende opmerkingen van mensen in haar omgeving.

"We kregen reacties als 'het was in ieder geval een vroeg verlies' en 'we kunnen het opnieuw proberen', maar we wisten dat dit voor ons het einde van de rit was. Ik denk dat dat heel moeilijk te verwerken was," zei ze.

Hoe voelde ze zich door deze opmerkingen?

"Het is woede, gewoon woede," zei ze.

"Ik denk dat het gewoon onwetendheid is, eerlijk gezegd.

"Vanaf het moment dat je die zwangerschapstest met die twee streepjes ziet, heb je je voorbereid op de komende 10, 20, 30 jaar. Je hebt de rest van je leven gepland."

Andere mensen in haar leven bleven gewoon weg.

"Dat was best lastig, want je verlangt gewoon naar dat beetje steun", zei hij.

Wat kun je dan het beste zeggen tegen iemand die een miskraam heeft gehad?

"Er waren vrienden die op kwamen dagen en niets zeiden, maar ons wel knuffelden. Dat waardeerden we enorm", aldus Jenni.

"Of dat iemand gewoon zegt 'dit is totale onzin, ik kan het niet voor je veranderen, maar ik ben er voor je en als je iets nodig hebt, weet je waar de telefoon is'."

Siobhan zei dat de opmerking die ze het moeilijkst vond, was: "Het was niet de bedoeling."

"Het is de baby die mij moeder heeft gemaakt. Ik heb geen kind, maar ik ben wel een moeder", zei ze.

Ze zei dat ze liever zou zien dat mensen gewoon toegeven dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.

Siobhan zei dat het moeilijk was om zwangerschapsaankondigingen, geslachtsonthullingsfeestjes en babyshowers van andere vrouwen op sociale media te zien.

"Ik kan nog steeds blij voor ze zijn. Je kunt emoties hebben die parallel lopen, dus je kunt blij zijn voor iemand anders, maar ook verdrietig om jezelf," zei ze.

"Het is heel moeilijk om te zien wat er had kunnen gebeuren, maar het deed me ook beseffen wat een wonder het is."

Informatie over hulp en ondersteuning bij miskramen en zwangerschapsgerelateerde problemen is beschikbaar op BBC Action Line