Op deze manier wordt de achtste meest voorkomende kankersoort in Spanje gediagnosticeerd en behandeld. In 2025 zal dit naar verwachting zo'n 10.000 nieuwe gevallen opleveren.

In Spanje is nierkanker de achtste meest voorkomende vorm van kanker, met een geschat aantal van 9.774 nieuwe gevallen in 2025 en 2.245 sterfgevallen in 2023, aldus de Spaanse Vereniging voor Medische Oncologie ( SEOM ) ter gelegenheid van de Wereld Nierkankerdag op donderdag 19 juni.

Momenteel wordt de ziekte het vaakst gediagnosticeerd op basis van toevallige bevindingen bij beeldvormende onderzoeken die om andere redenen zijn uitgevoerd bij asymptomatische patiënten. Dit heeft bijgedragen aan vroege detectie en daarmee aan een verbeterde prognose van de ziekte.

Vijftien jaar geleden bereikten patiënten met gevorderd niercelcarcinoom (RCC) die alleen met een operatie of alleen met interferon werden behandeld een mediane overleving van 5-7 maanden. Tegenwoordig maakt therapeutische sequentiebepaling van doelgerichte medicijnen of immunotherapie het mogelijk om de overlevingskans te verhogen tot meer dan 40 maanden, met behoud van een goede kwaliteit van leven.

Bovendien heeft pembrolizumab , een monoklonaal antilichaam tegen PD1, zijn voordeel in de totale overleving in de adjuvante setting geconsolideerd en zichzelf gepositioneerd als een effectieve strategie bij patiënten met een middelhoog tot hoog risico op terugval na nefrectomie.

Therapeutische sequentiebepaling

In de dagelijkse klinische praktijk krijgen patiënten met gevorderd niercelcarcinoom doorgaans een reeks behandelingen gedurende hun ziekteverloop, gericht op het verlengen van de overleving en het behouden van een goede kwaliteit van leven. Met standaardstrategieën worden in bepaalde populaties mediane overlevingspercentages van meer dan 40 maanden bereikt.

Bij eerstelijnstherapie dient de keuze van de behandeling gebaseerd te zijn op de beschikbaarheid van goedgekeurde behandelingen , de prognostische groep van de patiënt (volgens criteria zoals de IMDC) en comorbiditeiten. Over het algemeen hebben combinaties van tyrosinekinaseremmers (TKI's) en immunotherapie voordelen aangetoond in responspercentages, progressievrije overleving (PFS) en totale overleving (OS) in vergelijking met TKI-monotherapie. De keuze voor tweedelijnstherapie wordt voornamelijk bepaald door de therapie die in de eerstelijnstherapie wordt gegeven.

Belangrijke uitdagingen voor de toekomst zijn onder meer het optimaliseren van de sequentiebepaling van immunotherapie, TKI's en HIF-2-remmers, evenals het identificeren van voorspellende biomarkers die effectievere en persoonlijkere strategieën mogelijk maken.