Laatste plaats voor inwoners van Rostock in de Geluksatlas: werklozen, waar anderen op vakantie gaan

Ik zit op mijn strandlaken, mijn voeten diep in het zand. De zon schijnt en omarmt mijn lichaam met zomerwarmte, de golven van de nog steeds ijskoude Oostzee kabbelen zachtjes tegen de oever van de Hohe Düne. Meeuwen krijsen in de verte en Saksen kwetteren van dichtbij.

Dan klinkt er een scheepshoorn. Twee schepen van de AIDA-vloot varen langs de vuurtoren van Warnemünde de Oostzee op. Talloze gelukkige vakantiegangers staan ​​op het buitendek te zwaaien, en de toeschouwers op de kade zwaaien terug. De lucht trilt van warmte, de hemel gloeit oranje. En ik – ik ben ongelukkig.

Dat zou ik in ieder geval moeten zijn, volgens een nieuwe ranglijst van de SKL Geluksatlas. Die bepaalde welke 40 grote steden in Duitsland de gelukkigste mensen hebben. Kassel stond op de eerste plaats , gevolgd door Rostock op de 40e plaats. Ze staan ​​zelfs achter Karlsruhe en Wiesbaden. De mensen hier moeten wel heel wanhopig zijn, denk ik.

Grappen terzijde (en alle geluk). Waarom zijn de mensen hier zo ongelukkig? Volgens de SKL Geluksatlas werden de hoogste niveaus van levenstevredenheid gevonden "waar het leven vertrouwd, beheersbaar, veilig en groen bleef." Dat zou toch zeker ook voor Rostock gelden, dacht ik. Dat zijn allemaal dingen die ik zo leuk vind aan mijn geboortestad.

Dat je niet elke dag twee uur in het openbaar vervoer hoeft te zitten en onvrijwillig met vreemden in overvolle bussen (toch een Hanzeverschrikking) hoeft te knuffelen om van A naar B te komen. Dat je overal met de fiets kunt komen, zelfs met een minimum aan uithoudingsvermogen.

Tijdens bijna elke wandeling door de stad kom je mensen tegen die je kent – ​​of dat bijdraagt ​​aan je persoonlijke geluk is de vraag. Maar het geeft je een gevoel van sociale omarming, van vertrouwdheid. Of je nu voor het eerst in tien jaar een schoolkameraad tegenkomt bij de kassa van de supermarkt of een voormalige collega om drie uur 's nachts in een club ("Moin." – "Na." – "Wie is?" – "Muss").

Ja, de Rostocker is een chagrijn uit Mecklenburg, een chagrijnig persoon. Eerder koel en afstandelijk, wantrouwend en voorzichtig. Het is eigenlijk een wonder dat deze soort zich onder deze omstandigheden al generaties lang kan voortplanten.

Maar de Rostocker is ook nuchter en loyaal. Een loyale ziel die, als het vertrouwen eenmaal is gevestigd (dus na zo'n vijf jaar), moeilijk van zich af te schudden is. De Rostocker praat niet, handelt niet en valt niet meteen om bij windkracht 2. Mocht dat toch gebeuren, dan helpt een droge humor.

Of het nu zomer of winter is, slenteren langs de haven of op het strand liggen is gewoonweg therapeutisch. Het uitzicht op zee is rustgevend; het geluid van de golven vervangt elke relaxte playlist. Bovendien is de zee er altijd; het getijdenverschil is aanzienlijk lager dan op de Noordzee. Een dagje strand voelt als een minivakantie, waardoor je je verfrist, opgefrist en zelfverzekerder voelt. Bovendien kun je je bruine kleurtje showen.

Nou ja, niet in elke situatie. Tenminste niet politiek. Ik zie de fundamentele problemen waarmee Rostock, en Mecklenburg-Vorpommern in het algemeen, kampt, en de redenen voor de ontevredenheid. De nasleep van de hereniging, de werkloosheid en armoede die boven het landelijk gemiddelde liggen, en de diepe sociale tweedeling in de stad.

Kan ik, gezien deze achtergrond, van mijn geboortestad houden? Jazeker. Omdat ik ook zie wat Rostock onderscheidt, hoe de stad vooruit wil. De mensen die faciliteren, opleiden en creëren. De verandering, het verzet, de wil.

De inwoners van Rostock zijn zich natuurlijk bewust van deze vreemde ambivalentie. En omdat aanval de beste verdediging is, is die praktisch zichtbaar. Het motto in de regio: "Werkloos waar anderen op vakantie gaan."