Badania ujawniają alarmujący siedzący tryb życia młodych ludzi cierpiących na jadłowstręt psychiczny.

Według badania przeprowadzonego przez grupę badawczą DiANa z Uniwersytetu w Oviedo, nastolatki z jadłowstrętem psychicznym wykazują alarmujący poziom siedzącego trybu życia, ze średnią dzienną aktywnością wynoszącą 10,5 godziny , oraz niewielką aktywnością fizyczną o umiarkowanym lub intensywnym nasileniu. Z kolei dorośli z tym schorzeniem odnotowują wyższy poziom aktywności fizycznej niż zalecany przez WHO, ze średnią 100 minut aktywności o umiarkowanym nasileniu dziennie i ponad 90 minutami aktywności o umiarkowanym nasileniu.

Wyniki, opublikowane w czasopiśmie „European Eating Disorders Review”, stanowią pierwszą metaanalizę obiektywnie analizującą aktywność fizyczną osób z jadłowstrętem psychicznym, wykorzystującą dane zebrane przez urządzenia takie jak akcelerometry w 15 wcześniejszych badaniach. Łącznie próbę stanowiło 658 pacjentów (651 kobiet i 7 mężczyzn) w wieku od 12 do 65 lat.

Badanie, kierowane przez badaczkę Maríę Fernández del Valle, ujawnia odmienne wzorce aktywności fizycznej w zależności od wieku i czasu trwania leczenia – hospitalizacji, oddziału dziennego lub ambulatoryjnej opieki kontrolnej – co oferuje nowe narzędzia do dostosowywania interwencji klinicznej do specyfiki każdej grupy. „Nasze wyniki dostarczają cennych informacji dla praktyki klinicznej” – wyjaśnia Alex del Valle Pagador, pierwszy autor artykułu, który podkreśla znaczenie projektowania spersonalizowanych metod leczenia. Analiza pokazuje, że chociaż dorośli z anoreksją spełniają – a nawet przekraczają o 160% – tygodniowe zalecenia dotyczące aktywności fizycznej ustalone przez WHO, to wysokie obciążenie treningowe może być związane z nawykami kompulsywnymi, nieustrukturyzowanymi rutynami lub innymi czynnikami związanymi z zaburzeniem, co stwarza ryzyko dla powrotu do zdrowia.

Znacznie bardziej siedzący tryb życia

Natomiast nastolatki z anoreksją prowadzą znacznie bardziej siedzący tryb życia, co również stanowi kliniczny czynnik ryzyka. Badanie podkreśla rolę tzw. „maladaptacyjnych zachowań ruchowych”, które obejmują zachowania takie jak niespokojne chodzenie, unikanie odpoczynku lub forsowne ćwiczenia motywowane kontrolą masy ciała i obrazu ciała.

Zachowania te, obecne nawet po pozornym wyzdrowieniu, wiążą się z większym nasileniem objawów i ryzykiem nawrotu . Jednym z kluczowych punktów, na które zwrócił uwagę zespół badawczy, jest brak obiektywnych narzędzi klinicznych do pomiaru aktywności fizycznej u tego pacjenta. Do tej pory większość badań opierała się na kwestionariuszach lub wywiadach, co mogło niedoceniać rzeczywistego wpływu ruchu na tę chorobę.

W związku z tym autorzy opowiadają się za włączeniem specjalistów ds. ćwiczeń fizycznych do zespołów multidyscyplinarnych, co pozwoli na dokładniejszą ocenę i optymalne opracowanie programów rekonwalescencji. „Umożliwiłoby to bezpieczniejsze i bardziej realistyczne zarządzanie ruchem u tych pacjentów” – mówi Hugo Olmedillas, profesor z Katedry Biologii Funkcjonalnej.

Jadłowstręt psychiczny to jedno z najbardziej złożonych zaburzeń odżywiania, z największym wpływem na zdrowie fizyczne, psychiczne i społeczne . Dotyka głównie młode kobiety w wieku 15-19 lat, choć diagnozuje się je coraz wcześniej. Jest to choroba psychiczna o drugim najwyższym wskaźniku śmiertelności i wskaźniku nawrotów przekraczającym 50%.

Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie w Oviedo zakłada odejście od modeli leczenia bazujących na ograniczeniu ćwiczeń i zastąpienie ich innowacyjnymi strategiami umożliwiającymi powrót do aktywności fizycznej w sposób dostosowany, bezpieczny i korzystny dla procesu rekonwalescencji.