Verklaring van AKP-oprichter Hüseyin Çelik over İmamoğlu: een schandelijke beslissing!

Voormalig minister van Nationaal Onderwijs Hüseyin Çelik, een van de oprichters van de AKP, ondertekende de 'Oproep tot rechtvaardigheid'-verklaring van het Democratie Platform.

Over de verklaring die hij ondertekende, zei Çelik: "Niemand publiceert een verklaring uit verveling. Bovendien, als je zo'n verklaring publiceert, ook al weet je dat die niet door veel mensen zal worden verwelkomd of reacties zal oproepen, dan moet daar een heel belangrijke reden voor zijn."

Çelik uitte in zijn uitspraken over de verklaring ook kritiek op het presidentiële systeem.

"MENSEN ADEMEN DOOR HUN NEUS"

De uitspraken van Çelik luiden als volgt:

“Helaas is er in Turkije vandaag de dag één ding dat het meest ontbreekt en waarover we zeggen: ‘Waarom is het niet zo?’: recht en rechtvaardigheid.

Mensen verkeren nu al in een vreselijke situatie vanwege de economische moeilijkheden. Iedereen weet dat het slecht gaat met de economie. We weten dat mensen met een laag inkomen, mensen met een vast inkomen of werklozen in grote problemen zitten. Maar wanneer er honger is naar rechtvaardigheid, recht en democratie, gaat het een heel andere kant op.

Helaas hebben islamitische samenlevingen een paar basiskenmerken. De islamitische wereld, met uitzondering van de opkomende landen in de Golfregio, die rijk zijn aan olie, is helaas hongerig en ellendig. Onwetendheid tiert welig. In de overgrote meerderheid van deze landen heersen dictators en heerst er immoraliteit in het openbare leven.

Natuurlijk, als we aan moraliteit denken, denken we meestal aan de relatie tussen mannen en vrouwen, dus we praten niet veel over de moraliteit aan de andere kant. Ik zeg echter: als er geen rechtsstaat, democratie, mensenrechten, vrijheid van gedachte en meningsuiting, persvrijheid, respect voor de ander of eigendomsrechten is, als leugens de boventoon voeren in het leven in het algemeen, als waarheid de uitzondering is, als misbruik en corruptie het hele leven doordringen, als het geven en aannemen van steekpenningen net zo makkelijk is als ademhalen, is er dan wel moraliteit?

"ALS ZE WET ZEGGEN, ZEGGEN ZE LUCHTHAVEN"

"Als je tegen onze vrienden zegt: 'Er is geen wet in dit land', zeggen ze: 'Zie je de luchthavens die we hebben gebouwd niet?'; 'Democratie bestaat niet', zeg je, 'Zie je de ziekenhuizen in de stad niet?'; 'Er zijn geen mensenrechten...' 'Zie je Marmaray niet?', zeggen ze. 'Vrijheid van denken bestaat niet...', 'Meneer, zie je de Euraziëtunnel niet, zie je de tweebaanswegen niet, zie je de scholen die zijn gebouwd niet, de universiteiten die zijn geopend niet?', zeggen ze.

Zijn dit goede dingen? Dood de dappere man, neem hem niet zijn verdiende loon. De AKP heeft veel gedaan op het gebied van wegeninfrastructuur, luchthavens, luchtwegen, snelwegen en spoorwegen. Maar ik zeg altijd tegen mijn vrienden: 'China bouwt de grootste dammen ter wereld, de grootste snelwegen en de beste vierbaanswegen. China bouwt in vijf maanden een stad zo groot als Rome. Maar er zijn geen mensenrechten of democratie in China. Mensen zijn daar slechts nummers. Dus nu zeg ik: stel dat de economie rooskleurig is, maar als er geen wet, rechtvaardigheid, democratie, vrijheid van denken en geen respect voor diversiteit en pluralisme is, kun je daar dan leven? Denk je dat mensen als een pijp tussen het toilet en de keuken zijn? Als deze dingen niet bestaan, is er geen menselijkheid, geen vrede.

“HET IS WAARDELOOS ALS HET GEEN DEMOCRATISCHE REPUBLIEK IS”

“Nadat ik het ministerie had verlaten, liepen er bijna honderd zaken. Die rechterlijke macht heeft ons heel erg veel aangedaan. Maar deze keer, toen de tijden veranderden, hadden we zo'n rechterlijke macht moeten vormen dat moslims, christenen, joden, Armeniërs, religieuzen en atheïsten konden zeggen: 'Dit is rechtvaardigheid, dit is wat wij rechtvaardigheid noemen.' Als je zou opnoemen wat Vural Savaşlar en Sabih Kanadoğlular de AK-partij vandaag hebben aangedaan, zou je een heel lange lijst krijgen. Natuurlijk, dit waren fouten, maar twee fouten maken nog geen goed. Daarom benadrukken we zo nadrukkelijk rechtvaardigheid. Als je republiek geen democratische republiek is, is die republiek waardeloos. Als het niet democratisch is, kan het een republiek of een monarchie zijn, het maakt niet uit. Engeland, Nederland, België, Zweden, Noorwegen, Denemarken en Spanje zijn bijvoorbeeld monarchieën. Bestaan ​​er hier nu mensenrechten, een rechtsstaat, rechtvaardigheid en democratie, of in Noord-Korea, Venezuela, Cuba, China, Rusland, Turkije, Syrië, Irak en Iran? Vraag jezelf daarom af, op papier, in de grondwet, dat de Republiek Turkije niet genoeg is om te zeggen dat het een democratische, seculiere en sociale staat is die wordt geregeerd door de rechtsstaat.

IMM-BEDRIJVEN

Hüseyin Çelik gaf het volgende antwoord op een vraag over de afbeeldingen van burgemeesters en ambtenaren die werden aangehouden in het kader van het onderzoek naar gemeenten in Istanbul:

Niemand is onberispelijk, dat wil zeggen, onverantwoordelijk. In een democratische rechtsstaat betaalt iedereen de prijs voor het onrecht dat hij of zij heeft gedaan. Iedereen moet voor de rechter worden gedaagd. We hebben het hier niet over individuen. Kijk, ik ben geen lid van de CHP, en lid zijn van de CHP is tegen mijn genetische code. Ik begon in 1978 met de politiek als hoofd van de jeugdafdeling van de Justice Party, en mijn standpunt is al 47 jaar duidelijk. Je kunt het democratisch recht noemen. Toen we de AK-partij oprichtten, deden we dat eigenlijk met deze principes.

Ongeacht wie het is, of het nu een lid van de AK-partij, CHP of MHP is, als er een misdaad is op basis van concreet bewijs, moet de rechtbank deze vervolgen. Daarbij moeten houdingen en gedragingen die de eer en waardigheid van mensen aantasten terwijl ze nog steeds beschuldigd worden, worden vermeden. Met andere woorden, er mag geen sprake zijn van reputatieschade. Een burgemeester, een hooggeplaatste algemeen directeur, een leidinggevende verdient het niet om zo te worden blootgesteld, en evenmin een gewone burger. De reputatie van een kind mag niet worden geschaad, de familie-eer mag niet worden aangetast.

Als je bewijs gaat verzamelen, verzamel het dan, als je onderzoek gaat doen, onderzoek het dan. Maar de manier waarop dat gebeurt, is vandaag onderwerp van discussie. Dit is niet iets waar ik alleen over praat, ik ben geen jurist. Een van degenen die deze verklaring heeft ondertekend, is de president van het Constitutionele Hof. De heer Ertuğrul Yalçınbayır en de heer Ertuğrul Günay, dit zijn advocaten die hun volwassenheid in Turkije en elders hebben bewezen. Als er een probleem is, moeten we dat allemaal aankaarten. We moeten de autoriteiten waarschuwen, zodat deze fout kan worden rechtgezet. Ons doel is niet om de wijngaardeigenaar te slaan met het publiceren van deze verklaring, maar om de druiven op te eten.

“HET PARLEMENT IS NOG NOOIT ZO ONWILLIG EN INACTIEF GEWEEST”

Op de vraag: "Denkt u dat er sprake is van een beweging richting autoritarisme of dictatuur als gevolg van de recente gebeurtenissen?" gaf Çelik het volgende antwoord:

Deze benamingen en labels kloppen niet. Er is geen verschil tussen de huidige positie en functie van de Turkse Grote Nationale Vergadering en Poetins Doema. Het parlement is sinds de oprichting nog nooit zo ineffectief en machteloos geweest. De scheiding der machten zou de basis moeten zijn in een land. De uitvoerende macht vertegenwoordigt de staatsmacht. Wanneer de staatsmacht niet beperkt is, verplettert onbeperkte macht. De grondwet beschermt burgers tegen de staat. Deze grondwet zou letterlijk moeten worden nageleefd. Helaas wordt de grondwet vandaag de dag niet nageleefd. In die verklaring zeggen we: 'Zonder democratie en recht is er geen productie of ontwikkeling; zonder vrijheid is er geen dit of dat.' Dit zijn allemaal dingen die met elkaar verbonden zijn.

“JE MAAKT HET LAND IN EEN OPEN GEVANGENIS”

Hüseyin Çelik legde uit dat het buitenlandse kapitaal dat in de 80 jaar tot 2002 naar Turkije kwam 14,5 miljard dollar bedroeg en 119 miljard dollar tussen 2002 en 2012, en zei: "De reden is dit: destijds zeiden we 'rechtsstaat', 'democratie, mensenrechten'. We hebben die toen uitgesproken en gedaan wat nodig was. Onze reputatie in de wereld en ons democratisch functioneren binnenin werden beschadigd door de gebeurtenissen in Gezi. Want met de gebeurtenissen in Gezi begonnen we vrijheden op te offeren voor veiligheidsoverwegingen. Als je vrijheid en veiligheid niet in evenwicht kunt brengen, maak je je bevolking ongelukkig en verander je dat land in een open gevangenis."

"HET PRESIDENTIËLE SYSTEEM HEEFT TURKIJE NIET VOORDEEL GEBRACHT"

Çelik stelde dat de oppositie en de regering rivalen van elkaar zijn en vervolgde zijn woorden als volgt:

Maar tegenwoordig is er een omgeving waarin ze elkaars vijanden zijn. Als er geen vreedzame competitie is, heet het geen democratische competitie of zoiets, het is iets anders. Het is niet alleen de politieke arena, maar helaas ook voetbalwedstrijden. Zo keek ik laatst naar de wedstrijd van Van-Elazığ, de voetballer had een gebroken hoofd, de scheidsrechter had een gebroken hoofd, het veld lag vol met vreemde voorwerpen. Bovendien is dit geen Super League. Maar als er een strijd aan de top is, als de competitie aan de top gebaseerd is op vijandigheid, als je de burger op straat vertelt: 'Wees democratisch, wees beleefd, leer elkaar te tolereren, wie wint, moet winnen', krijgen ze dan een reactie?

Ik heb dit in de jaren 70 meegemaakt. Wijlen Demirel noemde Ecevit bijvoorbeeld 'het hoofd van de regering'. Als ik terugkijk naar vandaag, zeg ik: 'Deze tijd is erger dan toen.' Zelfs dat Demirel en Ecevit elkaar de hand schudden was nieuws. Ze vroegen meneer Demirel: 'Jullie hebben elkaar op het vliegveld ontmoet, jullie hebben meneer Ecevit de hand geschud.' Hij zei: 'Wat had ik dan moeten doen, hem wurgen?' Dat was de sfeer die we in die tijd hadden. Ook op straat was het een bloedbad. Er werd gevochten aan de top van de politiek, er werd gevochten aan de top van de vakbonden, leraren vochten met elkaar. Die situatie bracht ons terug naar de sfeer van de staatsgreep van 12 september.

Het huidige systeem is geen systeem dat Turkije vooruit kan helpen. Dit presidentiële systeem naar Turks model, of het presidentiële regeringssysteem, heeft Turkije geen goed gedaan. Een structuur waarin alle macht in één hand is geconcentreerd, is geen democratische structuur en Turkije moet absoluut terugkeren naar een parlementair systeem waarvan de gebreken zijn hersteld. De regering en de oppositie moeten binnen de grenzen van de beleefdheid om de tafel gaan zitten en dit bespreken. Nu hebben we het over het opstellen van een nieuwe grondwet, toch? Oké, laten we dat dan maar doen. We zeggen '12 september-grondwet, staatsgreepgrondwet', geloof me, er is op dit moment geen spoor meer over van die staatsgreepgrondwet. Met andere woorden, bijna 150 van de 170-180 artikelen zijn nu gewijzigd. Omdat we het hebben over het opstellen van een nieuwe grondwet, kan er een nieuwe grondwet worden opgesteld die al deze problemen en gebreken die we vandaag de dag ervaren, oplost. Maar als je nu tegen de mensen zegt: 'Laten we een nieuwe grondwet maken, dat geeft ons meer macht en gezag', dan zullen de mensen zeggen: 'Gezag en macht zijn goed, maar het moet wel gecontroleerd worden.'

Meneer Tayyip is tenslotte ook een sterveling. We hebben het over individuen, niet over principes, niet over het systeem. In ons land zijn grondwetten opgesteld om de staat te beschermen tegen het volk. Maar een democratische grondwet beschermt het volk tegen de staat. Kijk, de burger wil twee woorden: vertrouwen en hoop. De burger heeft echt geen hoop voor zijn land. Onze kinderen vluchten weg en gaan naar het buitenland. Niemand vertrouwt iemand. Er moet een omgeving van vertrouwen worden gecreëerd. En de grootste verantwoordelijkheid voor het creëren van deze omgeving van vertrouwen rust op de schouders van de president. Een president die aan een partij verbonden is, is in dit opzicht een zeer ernstige zaak.

“IK VIND HET ZEKER NIET JUIST OM İMAMOĞLU OP TE SLUITEN”

Op de vraag of hij het eens was met de opvatting dat de arrestatie van Ekrem İmamoğlu het gevolg was van het feit dat Erdoğan hem als een politieke rivaal zag, antwoordde Hüseyin Çelik het volgende:

Het maakt niet uit wat je zegt, het gaat erom wat de andere partij begrijpt. De publieke opinie van vandaag ziet het zo. Als het zo wordt opgevat, ligt de schuld niet bij de publieke opinie, maar bij degenen die deze perceptie hebben veroorzaakt. Ik heb het dossier van Ekrem İmamoğlu niet bestudeerd. Ik ben geen rechter of officier van justitie. Ik vind de procesmethode niet correct. Ik vind het absoluut niet terecht dat zijn huis bij het krieken van de dag door honderden politieagenten werd doorzocht en dat hij in de gevangenis werd gegooid. Procedures gaan soms voor de feiten. Ten eerste, als procedures verkeerd zijn, kijk ik niet naar de details. Vanuit dat perspectief is de publieke opinie van vandaag, inclusief de mijne, als volgt: als Ekrem İmamoğlu een plichtsgetrouwe burgemeester was geweest en zich niet kandidaat had gesteld voor het presidentschap, zou de kwestie van de diploma's misschien noch aan de orde zijn geweest, noch zouden deze gebeurtenissen hebben plaatsgevonden.

ANNULERING VAN HET CERTIFICAAT VAN IMAMOĞLU: DEZE BESLISSING IS EEN SCHANDE

Met betrekking tot de annulering van İmamoğlu's diploma gaf Hüseyin Çelik de volgende beoordeling:

Deze diplomakwestie is veel ernstiger. Het woord universiteit betekent 'een instelling waar universele waarden vanuit een universeel perspectief worden benaderd'. Als een universiteit in een land dit heeft bereikt, betreur ik dat. Ik ben een voormalig faculteitslid van de Universiteit van Istanbul, afgestudeerd aan de Universiteit van Istanbul. Naar mijn mening heeft de decaan van de Faculteit Bedrijfskunde een eervol standpunt ingenomen. Toen daar geen resultaten werden behaald, werd het universiteitsbestuur betrokken bij het diploma en nam het bestuur een dergelijke beslissing. Deze beslissing is een schande, zoiets kan niet gebeuren.

Als er een fout zit in de aanvraag van Ekrem İmamoğlu, dan is dat de fout van het universiteitsbestuur. Wiens schuld is het om een ​​man te registreren die zich niet aan de voorwaarden houdt? Het is toch de schuld van degene die registreert? Dus, hoe je het ook bekijkt, deze kwestie moet zo snel mogelijk van de agenda van Turkije worden gehaald; de rede moet een rol spelen."

“IK MAAK ME ZORGEN OM MIJN LAND”

Hüseyin Çelik benadrukte dat er een einde moet komen aan de polarisatie en spanningen in het land en merkte het volgende op:

Om deze polarisatie, deze spanning in de samenleving, deze spanning die Turkije schaadt, te verminderen, moeten er verstandige mensen ingrijpen. Hij moet zowel de president als Özgür Özel ontmoeten. Wie zouden die namen kunnen zijn? De eerste persoon die bij me opkomt, zou meneer Abdullah Gül kunnen zijn. Er zouden bijvoorbeeld mensen kunnen zijn zoals meneer Bülent Arınç, Hikmet Çetin, Haşim Kılıç en Ertuğrul Günay, die gerespecteerd worden in de samenleving, die meerderjarig zijn, die diverse functies hebben bekleed en verantwoordelijkheden hebben gedragen. Er zouden bijvoorbeeld mensen kunnen zijn zoals Zülfü Livaneli, een kunstenaar. Ik denk dat een commissie bestaande uit deze mensen met alle partijen moet vergaderen en stappen moet ondernemen om de spanning in de samenleving te verminderen. Ik maak me zorgen over mijn land. Ik ben 66 jaar oud. Vanaf nu heb ik geen verwachtingen meer van wie dan ook, ik ben niemand iets verschuldigd.

Sommige mensen denken: 'Mijnheer, Hüseyin Çelik en consorten hebben zich niet uitgesproken toen ze ministers waren, hoge partijbestuurders.' Iedereen weet dat ik, toen ik minister was, de waarheden waarin ik geloofde, zonder uitzondering heb gepresenteerd in het kabinet, toen ik lid was van het Centraal Uitvoerend Comité (MKYK), het Centraal Uitvoerend Comité (MYK) en de relevante besturen, in een taal en stijl die mij pasten, met respect voor de persoon in mijn positie. Maar als ik binnen ben, blijft dit binnen. Dus waarom spreek ik nu buiten? Zou het kunnen zijn omdat ik buiten ben? Een leraar spreekt op school, een imam in de moskee, een journalist op zijn pagina, een televisiepresentator op het scherm, waar ze ook zijn, iedereen spreekt. Ik ben ook buiten. Als ik en mijn andere vrienden waarschuwen met een taal en stijl die ons past, met de taal van de universele wet, dan moet dat als zeer waardevol worden beschouwd. Het kan me niet schelen dat trollen en dergelijke ons uitschelden, ik geef ze geen enkele eer. Maar mensen in invloedrijke en gezaghebbende posities moeten zeggen: 'Zo zien zoveel mensen dit, laten we het eens bekijken.' Ik verwacht dit persoonlijk. Dit is de reden voor de verklaring die we hebben gepubliceerd."

“IK DENK DAT WAT ER MET OSMAN KAVALA, DEMİRTAŞ, ÖZDAĞ IS GEDAAN FOUT was”

Hüseyin Çelik benadrukte dat mensen uit alle lagen van de bevolking de verklaring hebben ondertekend en vervolgde zijn woorden als volgt:

"Als je naar het spectrum kijkt, rechts, links, het maakt niet uit. Ik kijk niet naar wie dit onrecht vandaag de dag aandoet. Het zou Ekrem İmamoğlu of Ümit Özdağ kunnen zijn. Ik heb niets te maken met de wereld of ideologie van Ümit Özdağ. Integendeel, ik haat de racistische ideeën van die gemeenschap. Maar ik vind het niet terecht dat Ümit Özdağ in de gevangenis belandt, ik vind het niet terecht dat Selahattin Demirtaş zo lang vastzit, en ik vind ook dat wat Osman Kavala is aangedaan, verkeerd was."

NIEUW OPENINGSPROCES

Hüseyin Çelik maakte ook de volgende beoordelingen met betrekking tot het proces dat plaatsvond rond de handdruk van MHP-voorzitter Devlet Bahçeli met DEM-partijleden bij de opening van het 28e wetgevende jaar en het besluit om de terroristische organisatie PKK te ontbinden:

“Ik was verrast en verbijsterd door de uitspraken van de heer Bahçeli, de houding en het standpunt dat hij tentoonspreidde. Laat Devlet Bahçeli ons blijven verrassen, laat onze verbazing twintigvoudig toenemen, maar laat Turkije van zo'n ramp gered worden. Ik ben iemand die zich tegen veel van de ideeën van de heer Bahçeli heeft verzet, hem heeft afgekraakt en bekritiseerd. Maar ik steun zijn houding, het standpunt dat hij heeft ingenomen, ongeacht de reden. Er zijn vier standpunten over deze kwestie. Ten eerste zijn er romantische optimisten. ‘Alles is voorbij, het is allemaal rozengeur en maneschijn’. Ik ben niet zo'n romantische optimist. Ten tweede zijn er voorzichtige optimisten. Ik ben zo'n voorzichtige optimist. Met andere woorden, dit deeg zal meer water vasthouden. Dit is niet iets dat van de ene op de andere dag kan worden opgelost. We moeten er rekening mee houden dat er storingen en sabotage kunnen optreden, zowel van de PKK als van alle kanten. Daarom moet iedereen taal, discours, houding en gedrag vermijden die dit zullen verergeren. proces mislukt. Omdat we in de vorige gevallen in deze zin zijn verbrand. Ik zit midden in het eerste oplossingsproces. Ik zeg dit als mens. Ten derde zijn er mensen die toegeven aan pessimisme en zeggen: 'Er zal niets gebeuren in dit land.' Als je de hoop verliest, verlies je alles. Ten vierde zijn er mensen die er volledig tegen zijn. Er zijn mensen die bijna zeggen: 'Hé Apo, waarom geef je het niet op? Ga nog even door met terrorisme.' Ik vind dit ook verrassend."