Wij, nierpatiënten, vragen François Bayrou om alstublieft te stoppen met het rollen van onze zakken.
De regering heeft besloten: om de tekorten aan te vullen, zal er onder andere € 5 miljard moeten worden bezuinigd op de gezondheidszorg. En opnieuw zullen de ziekste en meest kwetsbaren worden opgeroepen om bij te dragen.
Verdubbeling van het eigen risico en de vaste tarieven, ter discussie stellen van het systeem van langdurige ziekte (ALD), bevriezing van de sociale uitkeringen... De regering heeft met haar keuze niet beoogd betere zorg te bieden, noch preventie te versterken of de efficiëntie van het zorgstelsel te verbeteren, maar wil een steeds groter deel van de kosten afwentelen op de verzekerden, met name op diegenen die voor hun voortbestaan afhankelijk zijn van zware en dure behandelingen.
Van de 13 miljoen langdurig zieken in Frankrijk zijn er meer dan 100.000 aan dialyse of hebben ze een niertransplantatie ondergaan. Ze bereiken allemaal de jaarlijkse plafonds voor eigen risico en vaste tarieven, die de overheid wil verdubbelen (van 100 naar 200 euro).
Lees ook
Interview : "We geven de patiënt een schuldgevoel": France Assos Santé hekelt het door François Bayrou geplande besparingsplan
Omdat hun nieren niet meer functioneren, danken de 55.000 mensen die chronisch aan dialyse liggen hun overleving aan drie lange sessies van vier tot vijf uur per week, waarbij hun bloed door een machine wordt gefilterd. Elke onderbreking leidt binnen enkele dagen tot de dood.
Dialyse is geen luxe of een modeverschijnsel voor patiënten; het is een uiterst beperkende levensbehoefte die aanzienlijke medische, paramedische en transportmiddelen vereist. Met 156 dialysesessies per jaar en een gemiddelde jaarlijkse kostprijs van € 63.000 is het de duurste behandeling per patiënt voor de zorgverzekeraar.
Dialyse is een van de behandelingen die de levenskwaliteit het meest aantast . De levensverwachting bij dialyse is lager dan bij de meeste vormen van kanker.
Naast de belasting van de behandeling en de vele complicaties die daarmee gepaard gaan, worden dialysepatiënten ook geconfronteerd met baanverlies, armoede en onzekerheid als gevolg van hun gezondheidstoestand .
Minder dan 18% van de mensen in de werkende leeftijd heeft een baan [ PDF ], meestal in deeltijd, vergeleken met 82% van de algemene bevolking. Tweederde van hen heeft minder dan 1.100 euro per maand om van te leven.
Ondanks het ALD-systeem betalen ze gemiddeld minstens € 840 per jaar aan eigen kosten , aldus de Algemene Inspectie Sociale Zaken. Degenen die het zich kunnen veroorloven, betalen uit eigen zak voor essentiële, niet-vergoede zorg, inclusief eigen bijdragen waarvoor ze niet zijn vrijgesteld.
Hoe kunnen hogere kosten voor deze mensen de kosten verlagen? Wat krijgen ze precies aangeboden zonder hun gezondheid ernstig in gevaar te brengen?
Over welke verantwoordingsplicht hebben we het als we niets zeggen over de voorschriften, slechte praktijken, ontoereikende of misbruikte zorg, die zwaar drukken op de overheidsuitgaven?
Want de stortvloed aan leed en de miljarden euro’s van dialyse maken mensen ook gelukkig.
Sinds 2015 hekelt de Rekenkamer de buitensporige winstgevendheid en de misbruiken die daaruit voortvloeien. Onlangs onthulde de zorgverzekeraar dat de gemiddelde omzet van dialysecentra tussen 2018 en 2022 met 21% is gestegen, met uitzonderlijke winstgevendheidspercentages van meer dan 15%.
Elke dialysepatiënt levert zo een jaarlijkse nettowinst op van 6.000 tot 8.000 euro, afkomstig van de ziekenfondsen en dus van de nationale solidariteit, uitgekeerd aan de aandeelhouders of geherinvesteerd in onroerend goed.
Deze lijfrentes zijn onderhevig aan optimalisaties die erop gericht zijn ze te maximaliseren, maar dit gaat altijd ten koste van de patiënten en de kwaliteit van de zorg: misbruik ( zoals recent in de Nancy-affaire ) of fictieve handelingen, te vroeg of onnodig uitgevoerde dialyse, ontoereikende preventiestrategieën, dialyse van slechte kwaliteit, gebrek aan toegang tot de wachtlijst voor transplantaties, tot ondersteunende zorg, schrappen van maaltijden en tussendoortjes, enz.
Misstanden en slechte praktijken in de nefrologie zijn geen uitzondering . Ze komen zo vaak voor dat ze zelfs in nationale cijfers voorkomen. Zo staat 32% van de patiënten jonger dan 60 jaar zonder comorbiditeiten na een jaar dialyse nog steeds niet op de wachtlijst voor transplantatie, terwijl dat volgens de aanbevelingen van de Hoge Autoriteit voor de Volksgezondheid een jaar voor de start van de dialyse wel zou moeten gebeuren. De medische en menselijke verliezen voor de slachtoffers van deze slechte medische praktijken zijn aanzienlijk, evenals de daarmee gepaard gaande kosten voor de gemeenschap. Hieraan moet een einde komen.
In 2024 stelde het zorgverzekeringsstelsel voor om de noodzaak tot dialyse te verminderen door betere preventie, vroegere screening en meer transplantaties. Daarmee werd een besparing van € 130 miljoen over vijf jaar beloofd.
Maar de kosten die gepaard gaan met chronische nierziekte (CKD) gaan veel verder dan dialyse. De menselijke en financiële kosten van de ernstige cardiovasculaire complicaties die de ongeveer 5,9 miljoen mensen in Frankrijk met CKD treffen, van wie de meesten onopgemerkt en dus onbehandeld blijven, zijn duizelingwekkend. Deze zouden, en moeten, vermeden kunnen en moeten worden, aangezien effectieve behandelingen het nu mogelijk maken de progressie van chronische nierziekte te vertragen of te stoppen en dialyse te vermijden. De potentiële besparingen op de zorgkosten bedragen miljarden euro's over tien jaar, maar vereisen de implementatie van een ambitieuze strategie voor niergezondheid, inclusief screening, preventie en de ontwikkeling van transplantaties.
Vreemd genoeg wordt dit in geen enkele overheidsmededeling vermeld.
Er zijn echter grote problemen voor de zieken en voor de houdbaarheid van ons zorgstelsel, dat ernstig wordt bedreigd. Hetzelfde geldt voor het solidariteitsbeginsel dat ten grondslag ligt aan de totstandkoming van onze sociale zekerheid.
Het is veel gemakkelijker om de meest kwetsbaren aan te vallen, dan om na te denken over de structurele hervormingen die noodzakelijk zijn voor het behoud ervan.
Wij, nierpatiënten, wachten op de invoering van deze strenge maatregelen en vragen de heer Bayrou vriendelijk om te stoppen met het rollen van onze zakken.
Christian Baudelot, Francis Berdah, Yvanie Caillé, Laurent Di Méglio, Céline Hacker, Pascal Hermel, Jean-Pierre Lacroix, Enguerran Le Gueut, Mauricette Salque, Sylvie Mercier, Nathalie Mesny
Bestuurders en bestuursleden van Renaloo
Dit artikel is een opiniestuk, geschreven door een auteur die niet bij de krant betrokken is. Zijn standpunt komt niet overeen met de mening van de redactie.
