Mulhouse. De Dames in het Roze en hun 'cocon-armen' aan het bed van gehospitaliseerde kinderen.

Het is al na vier uur 's middags, de julizon schijnt zachtjes door de gordijnen en verlicht de kamer van Adèle (*), anoniem geboren en opgenomen in het ziekenhuis op de neonatologieafdeling. Ze is zes weken oud en net in slaap gevallen in Catherines armen, die haar in haar bedje heeft gelegd en nu haar buikje streelt.

Op de babyverdieping houdt Florence de kleine Suzanne van zes maanden in de gaten, wiens moeder net de kamer heeft verlaten. "Hallo," fluistert ze tegen haar, terwijl ze haar in haar armen neemt. "Ik hoor dat je je regenstok leuk vindt, dus laten we er dan mee spelen." Tegelijkertijd krijgt Abdel, zes jaar oud en twee dagen opgenomen op de afdeling voor permanente zorg, bezoek van Isabelle, die een bordspel heeft meegebracht. "Zullen we spelen?" stelt ze voor.

Tot slot brachten Marie-Jeanne, Claudine en Sarah in de activiteitenruimte van de afdeling voor oudere kinderen de materialen mee die nodig waren om een knutselworkshop te geven aan de oudere kinderen die soms wekenlang in het ziekenhuis hebben gelegen vanwege chronische ziekten of psychische problemen. "Altijd belangrijker." Hier, aan tafel, houden mensen hun handen bezig om hun hoofd leeg te maken.

Al meer dan vijftig jaar gaat er in het ziekenhuis van Mulhouse geen dag voorbij zonder dat de Dames in het Roze, zo genoemd vanwege de kleur van hun blouses, aanwezig zijn op de kinderafdelingen, bij de opgenomen kinderen.

Van deze kinderen, aan wie ze twee, drie, vier uur per dag, soms hun avond en hun weekend besteden, weten ze niets anders dan een voornaam, soms een leeftijd. "Tenzij ze het ons vertellen, weten we niet waarom ze er zijn, en we vragen er ook niets van. Ons motto is discretie", zegt Isabelle Cahn, voorzitter van de vereniging Les Dames en Rose de Mulhouse .

Voor hen maakt het sowieso niet uit. Ze zorgen niet voor zieke kinderen, ze zorgen voor kinderen. "Per se," benadrukken ze. "Wij zijn geen zorgverleners, we zijn er niet om technische zorg te verlenen: injecties geven, neuzen wassen, onderzoeken uitvoeren, of zelfs flesjes geven of luiers verschonen."

De Ladies in Pink bieden zorg op een andere manier. "Wij zijn er om te bemoederen, om zoveel mogelijk aanwezigheid, tederheid, een moment van spelen, een frisse neus te brengen aan deze kinderen wanneer hun ouders er niet zijn." Kinderen geboren onder X, in afwachting van plaatsing, van wie de ouders niet permanent aanwezig kunnen zijn omdat ze ook voor broertjes en zusjes moeten zorgen... De situaties zijn divers.

Op elke verdieping, in een openbaar ziekenhuis dat leeggebloed is en overbelast is, is hun aanwezigheid essentieel geworden. "De kinderen hier hebben aandacht nodig, tijd om wakker te worden, en we hebben noch de materiële middelen, noch de mankracht om die te bieden. Dus zij [de Dames in het Roze] zijn de beschermende armen die we missen," zegt Marie-Line Huet, een kinderverpleegkundige die werkt als supervisor neonatologie. Cécile Duhoux, die verdeeld is over twee afdelingen en pedagoog voor jonge kinderen in de Groep van het Regionaal Ziekenhuis Mulhouse en Zuid-Alsace, vindt hun aanwezigheid geruststellend. "Als meerdere baby's alleen zijn, kan ik mezelf niet in stukjes snijden. Op hun steun kunnen rekenen is daarom heel ondersteunend, en ook heel belangrijk voor de kinderen. Een ziek kind, mits goed verzorgd, draagt bij aan hun herstel."

"Ze vullen ons eigenlijk aan", vatten Gwenaëlle, een medewerker in de kinderopvang, en Audrey, een leerkracht speciaal onderwijs, samen. "Voor de kinderen is hun tijd bij de Ladies in Pink een moment waarop ze zelf kunnen kiezen wat ze willen. Er worden zorg, onderzoeken en medicijnen voorgeschreven. Het is als een pauze van de zorg."

Catherine, Florence, Isabelle, Marie-Jeanne, Claudine, Sarah, Monique, Simone, Claudine, Annette… Vandaag de dag zijn er zo'n veertig, tussen de 30 en 80 jaar oud, die deel uitmaken van de Dames en Rose de Mulhouse. De vereniging is atypisch . Anno 2025 heeft ze geen website, laat staan sociale media. "We communiceren nauwelijks, geen aankondigingen om vrijwilligers te 'werven', zij zijn het die ons vinden en naar ons toe komen", legt de voorzitter van de vereniging uit, die er zo in is geslaagd zichzelf te vernieuwen en haar missie al meer dan een halve eeuw voort te zetten.

In deze lijn van Ladies in Pink is de inzet meer vrijwillig dan liefdadig. "Het komt diep van binnen", zegt Isabelle Cahn. Slechts weinigen van ons kennen elkaar of zien elkaar buiten het ziekenhuis. "En ondanks dat zijn we met elkaar verbonden. Als de een op een dag niet kan komen, biedt een ander zich meteen aan. We hebben geen zin om maandelijks samen koffie te drinken; we zijn er alleen voor de kinderen. Persoonlijk zie ik het als een cadeau van jezelf, zonder er iets voor terug te verwachten."

Jaren later gebeurt het nog steeds dat... "Onlangs werd een dame in roze die aan het winkelen was, aangesproken door een jong meisje. 'Hallo, herken je me? Je hebt voor me gezorgd toen ik in het ziekenhuis lag, we hebben samen wat geknutseld,'" vertelt Isabelle Cahn. "Zo herkend worden is het mooiste getuigenis." En de zekerheid dat de missie geslaagd is.

(*) De voornamen van alle kinderen zijn veranderd.