Orgasme als immaterieel erfgoed | Seks met Esther

Als UNESCO het orgasme tot immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid zou verklaren, zouden we misschien meer waarde gaan hechten aan wat we eeuwenlang hebben gereduceerd tot een schuldige spasme. Want het orgasme – die vluchtige opstand van het lichaam tegen de routine – is cultuur, geheugen en biologie in volmaakte samenzweringen. Op dat moment staat de tijd stil, regeert de huid en valt de ziel eindelijk stil. Geen enkel ander menselijk fenomeen combineert zoveel poëzie en zoveel fysiologie tegelijk.

De geschiedenis heeft het echter streng gestraft. In het klassieke Griekenland was het een vorm van lichamelijke wijsheid; in Rome een burgerrecht; in de middeleeuwen een zonde met een prijs. Eeuwenlang hebben theologen, artsen en moralisten genot met dezelfde voorzichtigheid geanalyseerd als waarmee men een pest bestudeert. In de 19e eeuw waarschuwden medische handboeken dat overmatig verlangen tot vrouwelijke waanzin kon leiden; vandaag de dag weten we dat de waanzin schuilt in de gedachte dat verlangen bij decreet gereguleerd kon worden.

De 20e eeuw, met haar wetenschappelijke ketters, gaf haar haar waardigheid terug. William Masters en Virginia Johnson observeerden het onbevooroordeeld, met een stopwatch in de hand. Alfred Kinsey bracht het in kaart en zette het om in statistieken. En prinses en psychoanalyticus Marie Bonaparte schreef in een moment van helderheid dat de afwezigheid van vrouwelijk seksueel genot geen lotsbestemming was, maar een culturele verminking. Ze begreep wat velen nog steeds vrezen te zeggen: een orgasme is geen luxe, maar een vorm van geestelijke gezondheid.

Toch blijft de ongelijkheid in genot bestaan. Op sommige plaatsen wordt de clitoris verminkt alsof de herinnering aan genot moet worden uitgewist; op andere plaatsen industrialiseert pornografie het verlangen tot het zielloos is. Tussen verdringing en verzadiging overleeft ware erotiek alleen nog als een daad van verzet. Daarom zou een orgasme tot immaterieel cultureel erfgoed moeten worden verklaard: omdat het wordt bedreigd door overmatig lawaai, haast en schuldgevoel.

De waarde van genot ligt niet in de intensiteit ervan, maar in wat het onthult: dat we nog steeds in staat zijn om te voelen. In een wereld verdoofd door schermen, algoritmes en productiviteit is een orgasme een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid . Het herinnert ons eraan dat we nog steeds bewuste dieren zijn, geen machines met een kalender.

En ja, er zijn dansen, recepten en rituelen die tot de schatten van de mensheid behoren, maar geen enkele is zo diep menselijk als het moment waarop lichaam en geest eindelijk in harmonie zijn. Vaarwel.