Babyblues, het syndroom dat vrouwen na de bevalling treft

De eerste paar weken van het leven van een baby worden bijna dagelijks op de proef gesteld: het nieuwe opvoedhandboek dat we gebruiken om ons voor te bereiden en de verwachtingen die we negen maanden lang, als in een film, rond die momenten opbouwen.

Te midden van de aanvankelijke chaos contrasteert de realiteit en keert ze terug. In plaats daarvan werpen zich scènes en emoties op die ons in allerlei nuances hiervan distantiëren; sommige dwingen ons zelfs om te zwijgen of te onderdrukken wat we voelen of wat ons overkomt. "Er zit iets in het sociale verhaal dat ons dicteert dat we blij moeten zijn met de komst van deze baby. Maar de zin 'Ik heb het gevoel dat ik op een gegeven moment gek word' is een constante op kantoor", zegt Milagros Méndez Ribas, perinataal psychiater en directeur van @bezaperinatal, een uitgebreid centrum voor zwangerschap en ouderschap.

Wanneer hulpeloosheid, angst, frustratie en de drang om zonder duidelijke reden te huilen zich openbaren in het dagelijks leven en de aanpassing aan dit nieuwe leven, dit nieuwe lid, dit kind, kunnen vrouwen verschillende niveaus van verdriet ervaren die niet genegeerd, laat staan ​​gerelativeerd mogen worden . In die zin is het cruciaal om van tevoren concepten te kennen zoals babyblues , een syndroom dat 80% van de vrouwen na de bevalling treft, of postpartumdepressie , een diepere aandoening waarvoor medicatie nodig is, en te weten hoe je deze kunt onderscheiden, om hulp kunt vragen, een consult kunt aanvragen bij een zorgverlener en een band kunt opbouwen, een verbinding – soms vertraagd door diezelfde stemmingen, met de baby.

In deze context worden postpartum en eenzaamheid onvermijdelijk twee kanten van dezelfde medaille. En als daar nog sociale druk bij komt, kan het resultaat nog erger zijn. Daarom is het essentieel om steun te hebben, ongeacht de omgeving. "Al deze kwetsbaarheid en het gevoel van eenzaamheid versterken onze negatieve emoties. Groepsdenken, de stam, steun, bieden ons een plek van beschutting. Het ondersteuningsnetwerk is een van de beschermende factoren voor de geestelijke gezondheid van de moeder ", benadrukt Andrea Szpektor, perinataal psycholoog en directeur van @mamam.grupos, een netwerk van ouderschapsgroepen, in dit hoofdstuk. Hij schetst een alternatief om de risico's, angsten en schuldgevoelens die de bevalling met zich meebrengt te beperken, zonder toestemming te vragen.

Waarom is het cruciaal om aandacht te besteden aan hoe een vrouw zich voelt tijdens de postpartumperiode? Wat gebeurt er als verwachtingen en realiteit sterk contrasteren?

-Milagros Méndez Ribas (MMR): Er is een maatschappelijk verhaal dat ons voorschrijft dat we blij moeten zijn met de komst van deze baby, en mensen om ons heen hebben vaak moeite om te begrijpen waarom we dat niet zijn. "De baby is gezond, je bent in orde, alles is goed gegaan," zeggen ze dan. Nou, dat is wat de familie die deze baby verwelkomt, onder grote druk zet. Ze moeten, of horen, op een bepaalde manier te zijn. Dus er is een hele geïdealiseerde verwachting, en wanneer die zo sterk botst met de realiteit, kunnen er problemen ontstaan.

-Andrea Szpektor (AS): Als onze baby geboren wordt, worden we geboren als moeders in een rol waarvan we niet wisten dat we die vervulden, een rol waar we niet bekend mee waren. We zijn nergens goed in. Alles is moeilijker. We maken lichamelijke, emotionele en sociale veranderingen door. "Ik doe niets meer wat ik vroeger deed: niet naar mijn werk, niet naar de sportschool, niet met vrienden afspreken. Opeens draag ik mijn pyjama, is mijn lichaam helemaal van slag en heb ik pijntjes die ik vroeger nooit voelde. Ik voel me niet op mijn gemak en slaap slecht. Ik kijk in de spiegel en herken mezelf niet. Wat moet ik met dit alles?" Sommige vrouwen voelen die onmiddellijke liefde, terwijl anderen er langer over doen om een ​​band met hun baby te ontwikkelen.

-MMR: Stel je voor dat je blij zou moeten zijn omdat alles goed zou moeten gaan: "Waar kan ik dan aan wie vertellen dat ik me niet goed voel, dat ik niet blij ben, dat ik angstig, bang en gefrustreerd ben?" De zin: "Ik heb het gevoel dat ik op een gegeven moment gek word" hoor je steeds op kantoor.

-Wat betreft stemmingen, beginnen concepten als het babybluessyndroom en postnatale depressie steeds meer op te duiken. Zijn ze hetzelfde? Hoe manifesteren ze zich?

- BMR: Babyblues of zwangerschapsblues zijn hetzelfde. Het is heel anders dan een postnatale depressie. Babyblues is een aandoening die 80% van de vrouwen treft; dat wil zeggen, acht op de tien vrouwen ervaart de babyblues. Dit betekent dat ze zich verdrietig of emotioneel instabiel kunnen voelen. Plotseling zegt een vrouw: "Ik heb zin om te huilen", en dan plotseling: "Het gaat goed." Ze kan angstiger zijn, slaapproblemen hebben, prikkelbaarder zijn of plotselinge stemmingswisselingen ervaren. Deze dingen gebeuren, maar ze vereisen geen behandeling of medicatie. Ja, een vrouw kan psychotherapie nodig hebben, en het is ook goed voor haar partner, als die er is, om zich hiervan bewust te zijn, zodat hij haar kan steunen en de vrouw niet bang wordt van wat ze doormaakt.

-AS: Het is een verwachte aandoening die te maken heeft met het wennen aan de baby. Het is niet ernstig of gevaarlijk. Het is de periode direct na de bevalling. Het zijn de eerste paar dagen, de eerste drie of vier weken, maar daarna begin je tot rust te komen. Er zijn hormonale, fysieke en mentale veranderingen. Er is een gevoel van ongemak. Het komt veel voor en kan bij verschillende vrouwen wat intenser of minder intens zijn, maar het neemt af.

-Wat gebeurt er als de intensiteit niet afneemt, het verdriet juist toeneemt en er emoties opkomen waarvan we niet weten hoe we ermee om moeten gaan?

-AS: Een postnatale depressie begint niet per se direct na de bevalling; het heeft tijd nodig. Depressie is wat we somberheid noemen, met een gebrek aan enthousiasme en interesse. Het is erg belangrijk om de diagnose te kunnen stellen en een arts te raadplegen.

- BMR: Het heet eigenlijk perinatale depressie . We zijn die naam in 2010 gaan gebruiken om te erkennen dat vrouwen ook tijdens de zwangerschap depressief kunnen worden. Depressie is al een psychiatrische aandoening die zorg en medicatie vereist, die we natuurlijk kunnen voorschrijven tijdens de zwangerschap, de kraamtijd en tijdens het geven van borstvoeding, als er een wens is om borstvoeding te geven. Er is nog steeds veel misinformatie over de vraag of vrouwen worden belemmerd om borstvoeding te geven. Dit zou niet moeten blijven gebeuren, want borstvoeding beschermt in veel gevallen juist de geestelijke gezondheid van een moeder. Er zouden goede, gespecialiseerde professionals beschikbaar moeten zijn om te ondersteunen en de benodigde medicatie voor te schrijven.

Hoe onderscheiden we ze? Depressie is een uiting van diepe somberheid. De patiënt heeft geen zin om te eten, is erg vermoeid en heeft overal moeite mee. Haar stem is traag. Ze heeft cognitieve beperkingen, wat betekent dat ze moeite heeft met denken.

-Hoe lang kan een postnatale depressie, afgezien van complexe gevallen, over het algemeen duren?

-BMR: Kijk, als je een depressie onbehandeld laat, begint de patiënt over het algemeen binnen een jaar te herstellen. Sommige literatuur spreekt van twee jaar. Het hangt af van het geval en hoe de vrouw het ervaart.

-De vraag is dus: wanneer is het verstandig om een ​​professional te raadplegen en wie doet dat?

-AS: Ik zei altijd, omdat we niet voorbereid waren, wisten we niet hoe dit was. De realiteit is dat het niet altijd nodig is, het is niet altijd nodig. Maar op het moment dat je echt twijfelt over hoe het is, kun je een psycho-educatief consult starten, waar je wat tools meeneemt en dan ga je. Behandeling is niet nodig. Als we het tegenwoordig over consulten voor geestelijke gezondheid hebben, hebben we het over gezondheid, niet over ziekte. Dus een tijdig consult betekent een consult om "rustiger te zijn, minder te lijden en een betere tijd te hebben". Nu zijn er momenten waarop je een consult niet kunt laten liggen, want dit wordt alleen maar erger, en dat is geweldig.

-Volgens onderzoek heeft 10% van de mannen last van een postnatale depressie, maar dit percentage kan oplopen tot 50% als de partner de diagnose postnatale depressie heeft gekregen…

-MMR: Ongelooflijk. Ja, het is waar. Daarom is het zo fijn dat we bij een vrouw met de diagnose perinatale depressie contact kunnen opnemen met haar partner. Begrijpen dat dit een familieprobleem is, toch? Iemand is ziek, hoe gaat het met de rest? Want er is een baby die ondersteuning nodig heeft. De man moet de vrouw ondersteunen, maar er gebeuren ook dingen met hem. De man moet ook gehoord worden en heeft steun nodig. Er zijn groepen vaders die moeilijk te bereiken zijn, maar als ze dat wel zijn, is het een opluchting om met anderen te kunnen delen.

-Hebben wij dezelfde klachten als vrouwen?

-MMR: Het zijn verschillende situaties. Vooral mannen zullen boosheid voelen, ze zullen boos zijn. Met andere woorden, ze zullen situaties meemaken waarin ze overstromen, waarin ze boos zijn. Vrouwen daarentegen zijn meer geaard. Mannen zullen erg boos zijn, ze zullen, laten we zeggen, proberen hun psychische lijden te verzachten. Ze zullen de hele dag achter de gameconsole zitten, op sociale media zitten of op hun werk zijn. Ze zullen meer uren op hun werk doorbrengen om te proberen [wat er met hen gebeurt] te vermijden. Ze zullen zelfs naar porno kijken. Ze kunnen ook drugsmisbruik hebben. Ze roken meer marihuana. Hun zelfvertrouwen is gekwetst. Dit onvermogen om hun rol te vervullen. [Er is] frustratie en hulpeloosheid: "Dit werkt niet voor mij." Natuurlijk zullen ze zich verdrietig voelen, toch? Veranderingen in de band met hun partner en met hun baby. Deze laatste twee zijn de meest voorkomende punten.

Ik wil dit idee van de emoties die we met ons meedragen, verbinden met de mentale last die alle gezinsleden, maar vooral vrouwen, voelen. Is dit een mythe?

-AS: Nee, nee, het is geen mythe. Het bestaat echt, en het is goed dat je het ter sprake brengt, want hier is eerder niet over gesproken. De mentale belasting is dat je constant alle informatie in je hoofd hebt : "Even kijken... wat moet ik in mijn tas doen? Ik moet luiers kopen. O nee, ik heb luiers. Ik heb er nog wel een paar, maar ze zijn klein... Ik maak er gebruik van en koop wat groente..." Dus, bij alle huishoudelijke taken met de baby, zijn er een heleboel taken. Maar als je ze zomaar weggooit, zijn ze een karwei: "Dan kan ik niet klagen. Waar klaag ik dan over? Daar kan ik niet over klagen." Het punt is dat alles hebben wat je nodig hebt en alles laten werken orde vereist, en die orde valt vaak, meestal, bij de vrouw. Daar begint de rol van de man als medeverantwoordelijke voor taken en de mentale belasting te ontstaan. We willen dat hij een vader is, en als vader heeft hij al zijn angsten, al zijn pijn, al zijn plezier en al zijn verantwoordelijkheden. Het is geweldig om dat te delen.

- Postpartumdepressie staat ook bekend als "lachdepressie". Van binnen lijdt de persoon, maar van buiten gedraagt ​​hij zich anders. Waarom?

-MMR: Wat je aanhaalt is geweldig, want zo is het. We kennen postpartumdepressie ook wel als een glimlachdepressie, vanwege wat we in het begin bespraken, toch? Het is dat huidige sociale verhaal van "je moet gezond zijn". Zodat die vrouw zich niet gesterkt voelt om te zeggen: "Nee, het gaat niet goed met me, ik ben verdrietig", of: "Er gebeurt van alles met me." De vrouw trekt zich terug. Eenzaamheid en postpartum gaan hand in hand, en in deze situatie is het nog erger. Er zijn vrouwen geweest die met de baby op pad gingen met die glimlach, die alles wat er met hen gebeurt verhulde, en als ze terugkwamen: "Ik ga naar mijn kamer en huil alleen." Zelfs niet in het bijzijn van hun partner. En soms gaan er maanden voorbij voordat ze bij de dokter zijn, omdat ze de moed hebben verzameld of omdat iemand hen heeft gezien. Daarom is het zo belangrijk om te horen dat dit veel mensen overkomt.

Als we deze twee zaken combineren, wat voor effect heeft het in deze context als je de steun krijgt van een 'stam' of ondersteunend netwerk?

-AS: Al deze kwetsbaarheid en het gevoel alleen te zijn versterken onze negatieve emoties. Groepsvorming, een stam en steun geven ons een plek van steun. Deel uitmaken van een groep met anderen die soortgelijke dingen doormaken, is geweldig tijdens de postpartumperiode en erg belangrijk op verschillende momenten in het leven. Het ondersteuningsnetwerk is een van de beschermende factoren voor de geestelijke gezondheid van de moeder. De geboorte van een kind is een levenscrisis. We gaan er allemaal doorheen; het is verwacht en onvermijdelijk. Dus hoe meer middelen, hoe meer tools, hoe meer steun, hoe beter. In een groep worden angsten en schuldgevoelens gedeeld.